Notka zainspirowana utyskiwaniem koleżanek w stylu: „jak Ty
to robisz, że Tymek chce siedzieć w wózku?”
Najlepiej zacząć od początku…
Przychodzimy do domu ze szpitala i właściwie zaczynamy.
Od samego początku sprawa u mnie wyglądała tak, że
pożegnałam się z wizją pięknych długich spacerów ze śpiącym w wózku dzieckiem…
W zamian przyzwyczaiłam się do wychodzenia na podwórko pod
blokiem, ewentualnie do pobliskiego parku… żeby w razie czego móc szybko wrócić
do domu.
Wyglądało to tak, że pakowałam synka do gondoli i
wychodziłam, zazwyczaj dość szybko zasypiał do około 3 miesiąca więc sobie
chodziłam po parku (do znudzenia lub siadałam na ławkę i coś czytałam). Tymek
jak tylko się budził zaczynał płakać więc na początku gnałam pędem do domu,ale
Tymka z wózka nie wyjmowałam. Cały czas do niego mówiłam, jedną ręką co chwila
głaskałam po twarzy, dawałam pieluchę do przytulenia,ale nie wyjmowałam (droga
do domu z parku zajmowała około5 minut,ale dla mnie to była wieczność).
Później gdy już mniej więcej wiedziałam ile synek przesypia
na podwórku – pod koniec orientacyjnego czasu szłam pod blok i tam czekałam, aż
się obudzi.
Do 3 miesiąca ten sposób sprawdzał się dobrze. Oczywiście w
tym okresie zakupy robił mąż. Ja do sklepów nawet nie wchodziłam bo kończyło
się to płaczem więc skoro mieliśmy możliwość – ową funkcję przejął mąż ;)
Po skończeniu przez Tymka trzeciego miesiąca nie było już
tak kolorowo. Wszelkie próby położenia pierworodnego w gondoli kończyły się
jego lamentem na całe osiedle.
Po kilku takich próbach doszłam do wniosku, że tak być nie
może… i musi być jakiś racjonalny powód wytłumaczenia dlaczego mój syn drze się
w niebogłosy przy każdej próbie położenia.
Po wyeliminowaniu refleksu i uważnej obserwacji doszłam do
wniosku, że mój syn zwyczajnie się nudzi (nie lubił zaczepianych zabawek), a
więc…
Na spacery chodzić było trzeba, ale nie wyobrażałam sobie
takich wędrówek na rękach.
Spróbowałam (tu wiadomość tylko dla ludzi o mocnych
nerwach;) i przełożyłam synka do spacerówki, która rozkładała się płasko.
I to był strzał w dziesiątkę !!!
Mój syn polubił spacery i dodatkowo nie płakał, a jeżeli już
to nie tak często.
Oczywiście nasłuchałam się od przechodzących obok „mam
idealnych”, że jak ja mogę takie dziecko w spacerówce wozić, ale co ja im
miałam tłumaczyć.
Cieszyłam się, że w końcu te spacery zaczynają normalnie
wyglądać!
I tak mój syn w spacerówce już został. Jeżeli zdarzały się
ataki płaczu to starałam się uspokoić synka w wózku, a jeżeli byłam blisko domu
cały czas mówiąc do Tymka po prostu pędziłam pod blok i dopiero w domu go
wyjmowałam.
Później gdy synek zaczął chodzić (rok i trzy miesiące) –
sytuacja znowu się skomplikowała.
No bo co tu zrobić skoro dziecko już potrafi się
przemieszczać i chce to robić non stop samo ;)
Tu też znalazłam sposób.
Jeżeli wychodziłam na spacer brałam torbę zabawek, chrupki i
picie – chodziliśmy w różne miejsca i nie wyjmowałam go z wózka – cały czas
opowiadałam co mijamy, gdzie jesteśmy, a jeżeli się nudził zmieniałam zabawki. W
kryzysowych momentach kiedy nic nie pomagało dawałam chrupka lub picie i po
chwili można było kontynuować spacer.
Podczas takich spacerów najzwyczajniej w świecie nie
wyjmowałam Tymka z wózka – wyjątkiem był plac zabaw lub podróż do sklepu, ale
od początku mu o tym mówiłam, np.: „Teraz idziemy do sklepu/plac zabaw/ czy co
tam trzeba i mama wyjmie Ciebie z wózeczka,a później jak Tobie powiem to do
niego wrócimy”.
Jeżeli chciałam, żeby Tymek pochodził po prostu nie brałam
wózka i szliśmy na spacerek po osiedlu/placu zabaw, a w między czasie jeżeli
szliśmy dalej brałam go na barana.
Dzisiaj mój synek ma rok i pięć miesięcy i jeżeli ma jechać w wózku to jedzie ;) więc chyba podziałało.
Teraz pełna obaw czekam na słynny bunt dwulatka ;)
Oczywiście było kilka sytuacji, w których musiałam wyjąć
synka z wózka, ale nie jestem w stanie tego wytłumaczyć. Po prostu po rodzaju
płaczu poznawałam, że muszę (ta umiejętność przyszła do mnie z czasem i przy
uważnej obserwacji synka).
Wniosek z tego taki, że każda mama może znaleźć sposób na
swoje dziecko – wystarczą chęci.
Banalnie to brzmi, ale tak to wszystko wygląda.
Notka dla tych którzy może znajdą tutaj koło ratunkowe do
podobnej sytuacji lub wpadną na jeszcze inny pomysł.
Zapraszam do zostawiana komentarzy ze sposobem na Wasze
dzieciaki ;)
Pozdrawiam serdecznie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz